Sometimes companies, in order to be able to maintain financial liquidity, try to quickly regain their lost capital. To protect against loss of financial liquidity, it is worth considering options such as factoring and forfaiting.
Factoring to rodzaj transakcji handlowych konkurencyjnych wobec kredytu bankowego. Asekuruje przedsiębiorcę przed nieściągalnością finansową. Dzięki niemu środki finansowe firmy mają charakter obrotowy, zachowana jest ich płynność. W operacji handlowej uczestniczą dwa główne podmioty: factor – wyspecjalizowana firma factoringowa lub banki – wykupujący od factoranta, czyli przedsiębiorstwa, wierzytelności, które przysługują przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży np. usługi, dostawy, towaru. Przedmiotem factoringu mogą być jedynie wierzytelności związane z obrotem gospodarczym. Te, które mają związek ze sprzedażą rzeczy osobistych, z których nabywca korzysta w gospodarstwie domowym, nie podlegają factoringowi.
Inaczej mówiąc, factoring (faktoring), to polega na nabyciu przez Faktora wierzytelności, ich finansowania oraz na zarządzaniu nimi – Faktorant (dostawca) otrzymuje zapłatę bezpośrednio po zrealizowaniu sprzedaży i przesłaniu do Faktora kopii faktur wraz z dokumentami potwierdzających odbiór towaru. Na początku Faktorant otrzymuje zaliczkę (jej wysokość uzależniona jest od warunków umowy faktoringowej i może wynieść 90% kwoty faktury brutto) a pozostałą część – fundusz gwarancyjny w momencie, kiedy odbiorca ureguluje płatność na rachunek bankowy Faktora. W przypadku opóźnień z zapłatą przez odbiorcę Faktorant może liczyć na wsparcie ze strony Faktora, który w jego imieniu upomni się o płatność.
Dana firma zyskuje wówczas środki finansowe przed upływem terminu rozliczenia wierzytelności z dłużnikiem, co zabezpiecza ją przed ewentualnym opóźnieniem spłaty lub uchyleniem się od niej. Przy czym kwota, odpowiadająca wartości zakupionych zobowiązań, pomniejszona jest o przysługujące factorowi wynagrodzenie za nabycie.
Forfaiting is about buying forward receivables in foreign transactions, which take the form of bills of exchange, while excluding the right of recourse against the outgoing promissory note. Similarly as in the case of factoring, two key entities participate in the settlement operation: a forfaiter – a specialized financial institution with a known international stand or large banks – acquiring from a forfaitist, i.e. an exporter, commercial, leasing or bills of exchange, while the forfeitor pays for it in form of discount rates. These, in turn, depend on the value of the purchased receivables and the assessment of the risk of the debtor’s insolvency. Forfaiter assumes this risk, and the forfaithist does not have to wait for the debtor to repay the debt, thus maintaining a free financial turnover in the company.
Both solutions have advantages and disadvantages, therefore, an entrepreneur deciding on one of the above-mentioned contracts should first consider the character of each, carefully analyze their rules and adapt them to their own capabilities and needs.
